Wolkjes

joost marcellis


De afgelopen jaren ben ik lichaamsbeweging als een eerste levensbehoefte gaan beschouwen. Niet alleen om me fit te voelen, maar ook om de donkere wolkjes een beetje mij me vandaan te houden. Voel ik me somber of loopt mijn hoofd over? Dan ga ik aan de wandel of spring ik op de fiets: Na een uurtje of twee verwaaid de weemoed en vul ik me met tevredenheid. Dit werkt overigens ook preventief.

Dit keer is het idee om met de fiets langs mijn Westland-route naar de zandmotor te rijden en daar vanuit een wandeling te maken. Op het strand heb ik mijzelf de taak meegegeven om aangespoelde stukjes hout te gaan zoeken. Een paar keer per jaar heb ik een opwelling om te kijken of ik daar iets van sieraden mee kan maken, en als ik dan wil beginnen heb niks voorhanden. Vandaag werk ik dus vooruit. 

Al juttend langs de vloedlijn, loop ik op een gegeven moment tegen een bloem aan, een Gerbera (PlantSnap heel handig) een frisse groene steel met diep rode bloem. Gesitueerd in het natte zand, voorzien van een slinger zeewier en omgeven door gebroken schelpjes. Kortom een heel poëtisch beeld. Even verder op ligt nog een bloem een gele, weer verderop twee, een rode en een fuchsia. Het blijkt een hele bos te zijn. 

Positief bekeken zou dit een gebaar kunnen zijn van iemand, een offer aan de zee, maar zo voelt dat niet. Ik zie een bouquet is dat bij het uitstrooien van iemands as te water is gelaten. Of dat misschien ter herinnering jaarlijks in zee wordt geworpen. Nu liggen ze aangespoeld op het strand en daar horen ze niet te zijn. Daarom pak ik ze een voor een op en schenk ze weer aan het water.

Maar waar ik weg ging om de donkere wolkjes van me weg te houden, heb ik ze nu opgehaald en mee naar huis genomen.


© joo
st marcellis* (Thy Love Robot)

* joost marcellis is wordtblind en daarom zitten er in alles wat hij schrijft heel veel fouten, maar dat hoort ook gewoon bij hem. Voel je vrij hem daar op te wijzen, hij doet maar een keer z'n best.

Reacties

Populaire posts