Overgeven
 |
| Bewogen landschap 23-06-2016 (Stoutenburgerbos) foto: marcel van den berg |
Sinds een jaar ben ik me aan het verdiepen in klassieke muziek. De boot met klassiek heb ik niet gemist, maar heb ik tot nu toe wel aan me voorbij laten gaan. Ik heb behoefte aan verdieping en heb daarom dit deurtje opengezet .
Na een concert tegen zij iemand tegen mij dat je bij klassieke muziek eigenlijk niets anders kan doen dan het over je heen laten komen en je er aan overgeven. En dat wil ik graag, niets liever eigenlijk, maar hoe die je dat eigenlijk?
Klassieke stukken zijn vaak wat langer en complex en ik merk dat het me soms moeite kost om mijn focus vast te houden. Het ene moment zit je lekker te luisteren, en het andere droom je weg en vliegt je hoofd naar niet bestaande bestemmingen. Tot je ineens weer wakker schrikt, omdat je herinnert wat je de afgelopen week allemaal vergeten bent.
Als na een tijdje de muziek je weer meeneemt volgt het schuldgevoel, want ik ben hier speciaal voor de muziek, ik wil zo graag verdieping, het minste wat ik dan kan doen is luisteren. Dan sluit ik mijn ogen en luister ik extra hard om te compenseren voor het verslappen van mijn aandacht.
Waar ik ook achter kwam, is als de muziek licht en lieflijk is ik soms moet vechten tegen de slaap. Zoals laatst bij het Radio West Concert in de Nieuwe Kerk. Tijdens Mozart’s ‘Kegelstatt Trio clarinet, viola and pianofortein’. beginnen mijn ogen te branden, dan te tranen en ik begin vreselijk te gapen. Wat heel gênant is, maar ik kan het niet stoppen.
Als ik om me heen kijk zie ik dat ik niet de enige ben die daar moeite heeft. Ik zie meerdere mensen die fantastisch liggen te slapen. Met open mond, leunend tegen de schouder van een buurman, geven ze zich er schaamteloos aan over. En daar ben ik best wel jaloers op, maar durf er zelf niet aan toe te geven.
Na een concert tegen zij iemand tegen mij dat je bij klassieke muziek eigenlijk niets anders kan doen dan het over je heen laten komen en je er aan overgeven. En dat wil ik graag, niets liever eigenlijk, maar hoe die je dat eigenlijk?
Klassieke stukken zijn vaak wat langer en complex en ik merk dat het me soms moeite kost om mijn focus vast te houden. Het ene moment zit je lekker te luisteren, en het andere droom je weg en vliegt je hoofd naar niet bestaande bestemmingen. Tot je ineens weer wakker schrikt, omdat je herinnert wat je de afgelopen week allemaal vergeten bent.
Als na een tijdje de muziek je weer meeneemt volgt het schuldgevoel, want ik ben hier speciaal voor de muziek, ik wil zo graag verdieping, het minste wat ik dan kan doen is luisteren. Dan sluit ik mijn ogen en luister ik extra hard om te compenseren voor het verslappen van mijn aandacht.
Waar ik ook achter kwam, is als de muziek licht en lieflijk is ik soms moet vechten tegen de slaap. Zoals laatst bij het Radio West Concert in de Nieuwe Kerk. Tijdens Mozart’s ‘Kegelstatt Trio clarinet, viola and pianofortein’. beginnen mijn ogen te branden, dan te tranen en ik begin vreselijk te gapen. Wat heel gênant is, maar ik kan het niet stoppen.
Als ik om me heen kijk zie ik dat ik niet de enige ben die daar moeite heeft. Ik zie meerdere mensen die fantastisch liggen te slapen. Met open mond, leunend tegen de schouder van een buurman, geven ze zich er schaamteloos aan over. En daar ben ik best wel jaloers op, maar durf er zelf niet aan toe te geven.
joost marcellis*
* joost marcellis is wordtblind en daarom zitten er in alles wat hij schrijft heel veel fouten, maar dat hoort ook gewoon bij hem. Voel je vrij hem daar op te wijzen.
Reacties